Na een lange periode van gewoon niet lekker in mijn vel zitten heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en ben ik bij Mariska langs gegaan. Want familieopstellingen was voor mij een ver van mijn bed show en toch werd ik er door aangetrokken, omdat ik gewoon zo diep zit dat ik niet meer wist hoe nu verder.
Sceptisch kom ik in het mooie kantoortje van Mariska. Wat een mooie ervaring om met zoveel poppetjes te spelen.
Op de vragen die gesteld werden had ik antwoorden, maar waren het wel de antwoorden die ik wilde horen? Nou nee, niet echt. Er werd wederom gewezen naar mijn verleden. Dat daar wat was gebeurd, ja nou, dat heb ik al verwerkt, hoor! Ik hoor het mezelf nog denken. En toch was daar een zaadje geplant.
Eigenlijk toen ik een foto mocht maken van mijn opstelling was het al duidelijk: “De mensen waar ik veel mee te doen had en die invloed op mij hadden wilde ik niet op mijn foto.”
Wat betekende dat? Misschien met nog wel meer verwarring weg gereden. Au, die vragen, en stel, dat het verleden toch nog een belangrijke rol speelt? Nou ik weet het wel.
Thuis aangekomen heb ik een notitieblok gepakt en ben gaan schrijven. Alles wat mij dwars zat en vooral wat er in het verleden was gebeurd (en ook die daar schuldig aan waren). Er bleven maar woorden uit mijn pen komen. En nog een velletje en nog een velletje en nog een velletje….. En het waren echt niet alleen maar fijne woorden.
Toen het goed was en ik mijn pen had neergelegd ben ik eerst maar eens gaan eten. Even laten bezinken. Daarna een vuurtje buiten gemaakt in de BBQ en ben alle papiertjes een voor een gaan verbranden. Wat gaf mij dat een rust. Het was weg. De blokkade. Ik kon weer vrijuit ademen.
Trots dat ik de hulp heb gezocht. Nu kan ik weer op weg. Het schrijven is gebleven. Creatief bezig zijn is mijn nieuwe hobby. Bedankt Mariska voor het begeleiden.
