Weet je hoe het voelt wanneer je een bal onder water probeert te drukken? En ken je dan ook dat gevoel wanneer die bal onder hoge druk uit het water schiet?
Daar worstelde deze cliënt ook mee: het onderdrukken van gevoelens. Huilen is, in haar beleving, een teken van zwakte. We gingen aan de slag met de GevoelsVerkenner. Ik schud de vloerankers en leg ze omgekeerd op de grond.
Ik vraag haar te voelen door welk anker ze wordt aangetrokken en daar op te gaan staan. Ze loopt naar het anker wat het verst weg ligt van haar. Ze stapt er op en begint bijna meteen heen en weer en van voor naar achteren te schommelen met haar lichaam. Ze voelt onrust hier. Ze draait het anker om en ze ontdekt de Rondhanger. Ze maakte letterlijk de beweging van de Rondhanger. Dit is wat ze op het moment doet: in rondjes draaien. “Hoe lang wil je dit nog blijven doen?” Vraag ik haar.
Ik had gezien dat ze steeds naar een ander anker keek terwijl ze op de Rondhanger stond en vraag haar of er nog een anker is wat haar aandacht trekt. Meteen loopt ze naar het anker recht tegenover de Rondhanger. Ze gaat er op staan en ik laat de stilte er zijn. Ze geeft op een gegeven moment aan dat ze zich hier veel rustiger voelt. Alsof ze goed gegrond staat. “Dit is fijn!”, zegt ze. Ze draait het anker om en ontdekt de Hartopener. “Nou ja”, roept ze uit, “dit poppetje had ik de vorige keer voor mij vader uitgezocht in de opstelling! En het klopt ook nog, hij is de rustige in huis.”
Toen werd ze nog aangetrokken door een derde anker, de Graver. Is dit wat je in sommige situaties doet? En kan het jou ook helpen om soms even de Graver te zijn? Om je even in je eigen bubbel terug te trekken? Je letterlijk even in te graven? “Ja, dat is wel waar ik soms heel erg naar verlang…”
Ik vraag haar of ze nog een stap wil zetten of dat het oké is zo. Haar aandacht gaat naar het anker wat naast de Rondhanger ligt. Ze gaat er staan en wordt meteen emotioneel. Ze draait het om en de Waterlander laat zich zien. Hoe is het daar? “Het is golvend water en ik ben aan het watertrappelen.” Ik geef haar een golf in handen. “Ja, dit is het”, zegt ze. Ik reik haar een reddingsboei aan en ik merk dat ik terug deins. Ze pakt hem uiteindelijk. “Dit is wat er steeds gebeurt, alsof ik er niet bij kan!” Ik reik haar nog twee boeien aan en ze voelt zich stabieler worden.
Ik vraag haar bij welke verkenner ze het liefst wil zijn. “De Hartopener”, zegt ze meteen. “En de Waterlander mag er ook bij, want ik mag mijn gevoel tonen, ik mag huilen.” Ze legt de Waterlander bij de Hartopener en gaat met haar voeten op beide ankers staan. “Dit voelt goed, hier mag ik vaker zijn. De Graver mag dáár blijven liggen, dan kan ik daar soms even naar toe om tijd voor mezelf te pakken!”
